Wypoczynek dobowy i tygodniowy
Co do zasady, pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do wypoczynku w wysokości co najmniej 11 godzin nieprzerwanie. Ponadto w każdym tygodniu pracownikowi przysługuje prawo do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Obejmuje to także co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego. Niemniej jednak istnieją pewne odstępstwa od długości odpoczynku dobowego i tygodniowego, m.in. w transporcie drogowym, co wynika z uregulowań europejskich (Rozporządzenie (WE) nr 561/2006).
Z reguły wypoczynek tygodniowy powinien przypadać na niedzielę (od północy do północy dnia kolejnego). Od tej zasady istnieją jednak wyjątki stosowane np. w handlu i turystyce.
Urlop wypoczynkowy
Każdemu pracownikowi (pracującemu w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy) przysługuje prawo do płatnego urlopu wypoczynkowego. Początek okresu rozliczeniowego, czyli moment, od którego nalicza się wymiar należnego urlopu, nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym i przypada 1 czerwca poprzedniego roku kalendarzowego. Natomiast koniec pada na 31 maja bieżącego roku kalendarzowego. Sektorem, w którym obowiązują inne terminy (1 kwietnia – 31 marca), jest budownictwo i roboty publiczne.
Za każdy przepracowany miesiąc należy się 2,5 dnia urlopu płatnego, a zatem 30 dni urlopu za cały przepracowany rok. 24 dni urlopu (ale nie więcej) powinny być odebrane w okresie od 1 maja do 31 października każdego roku. Nie ma natomiast konieczności wykorzystania 24-dniowego urlopu jednorazowo.
Jeśli nic innego nie zostało przewidziane w układzie zbiorowym ani przez pracodawcę, urlop bierze się w dni od poniedziałku do soboty. Dla przykładu, jeśli pracownik przebywa na urlopie od poniedziałku rano do niedzieli wieczorem, wykorzystuje w ten sposób 6 dni urlopu (poniedziałek-sobota).
Zobacz również: Umowa o pracę we Francji