6 sierpnia 2015 r. wraz z wejściem w życie ustawy tzw. Macron dla wzrostu, aktywności oraz równości szans gospodarczych, terminy płatności we Francji uległy nieznacznym zmianom.
Standardowo termin płatności w prawie francuskim wynosi 30 dni po otrzymaniu towarów lub wykonaniu usługi. Terminy są inne, jeśli płatności zostały zawarte w warunkach sprzedaży lub w umowie między stronami. Niemniej jednak, nawet w przypadku istnienia innej umowy pomiędzy stronami termin ten nie może przekroczyć 60 dni od chwili wystawienia faktury. Wyjątkowo może on też zostać ustalony na 45 dni na koniec miesiąca od dnia wystawienia faktury. Jednakże wyłącznie jeśli zostało to wyraźnie przewidziane w umowie pomiędzy stronami oraz jeśli nie stanowi to jawnego nadużycia ze strony dłużnika.
Do czasu wejścia w życie ustawy Macron, tzn. do 5 sierpnia 2015 strony miały swobodę decyzyjną. Otóż mogły uzgodnić, że termin płatności będzie wynosił 45 dni na koniec miesiąca lub 60 dni od chwili wystawienia faktury.
Co do płatności tzw. 45 dni na koniec miesiąca, dopuszcza się 2 sposoby obliczania terminu płatności. Według pierwszego z nich, 45 dni dodaje się do końca miesiąca, w którym została wystawiona faktura. Zgodnie z drugim sposobem 45 dni dodaje się do dnia wystawienia faktury, a termin płatności przypada na koniec miesiąca, w którym wypada 45. dzień.
Warto przypomnieć, że specjalne terminy płatności stosuje się dla transportu drogowego towarów.
W tym przypadku, zapłata musi nastąpić nie później niż 30 dni po wystawieniu faktury.
Ponadto 1 stycznia 2016 r. wchodzi w życie dekret określający szczególne maksymalne terminy płatności w sektorach gospodarki sezonowej. Ustala on następujące terminy:
- sprzedaż sprzętu służącego utrzymaniu zieleni – 55 dni od dnia wystawienia faktury,
- sprzedaż sprzętu rolniczego – 110 dni od dnia wystawienia faktury,
- sprzedaż artykułów sportowych do uprawiania sportów zimowych pomiędzy dostawcą a odbiorcą, który prowadzi prawie wyłącznie działalność sezonową – dodatkowy termin 30 dni może zostać dołożony do terminów ogólnych, jeśli dostawa zrealizowana była przed otwarciem sezonu,
- sprzedaż wyrobów skórzanych pomiędzy dostawcami a wyspecjalizowanymi dystrybutorami – 54 dni na koniec miesiąca od dnia wystawienia faktury,
- w sektorze zegarmistrzowskim, jubilerskim i złotniczym, jeśli sprzedającym jest producent, importer, hurtownik – 59 dni na koniec miesiąca albo 74 dni od dnia wystawienia faktury,
- sprzedaż zabawek pomiędzy producentami a wyspecjalizowanymi dystrybutorami – 95 dni od wystawienia faktury dla sprzedaży pomiędzy styczniem a wrześniem, 75 dni od wystawienia faktury dla sprzedaży pomiędzy październikiem a grudniem.
Poniżej znajdziecie Państwo część artykułu L. 441-6 Kodeksu handlowego w wersji polskiej:
Każdy producent, usługodawca, hurtownik czy importer zobowiązany jest przekazać swoje ogólne warunki sprzedaży do wiadomości każdego kupującego towary lub usługobiorcy, który zgłosi stosowny wniosek w związku z wykonywaną działalnością zawodową. Zawierają one:
– warunki sprzedaży
– wskaźnik cen jednostkowych
– zniżki cen
– warunki płatności
Ogólne warunki sprzedaży mogą być zróżnicowane dla poszczególnych kategorii kupujących towary lub usługobiorców. W takim przypadku, obowiązek przekazania do wiadomości przewidziany w pierwszym ustępie odnosi się do ogólnych warunków sprzedaży znajdujących zastosowanie do kupujących lub usługobiorców tej samej kategorii.
Ogólne warunki sprzedaży stanowią wyłączną podstawę negocjacji handlowych. W ramach tych negocjacji, każdy producent, usługodawca, hurtownik czy importer może uzgodnić z kupującym lub usługobiorcą szczególne warunki sprzedaży, które nie podlegają obowiązkowi przekazania do wiadomości przewidzianemu w pierwszym ustępie.
W przypadku braku innych ustaleń w warunkach sprzedaży lub umowie pomiędzy stronami, termin płatności przypada na 30 dzień po otrzymaniu towarów lub wykonaniu usługi.
Termin płatności należnych kwot ustalony pomiędzy stronami nie może przekroczyć 60 dni od dnia wystawienia faktury. Wyjątkowo, strony mogą ustalić, że termin płatności wynosić będzie 45 dni na koniec miesiąca od dnia wystawienia faktury, pod warunkiem, że termin ten zostanie wyraźnie przewidziany w umowie oraz że nie stanowi to jawnego nadużycia za strony dłużnika. W razie faktury okresowej, w rozumieniu artykułu 289 kodeksu podatkowego, termin ustalony przez strony nie może przekroczyć 45 dni od dnia wystawienia faktury.
Przedsiębiorcy danej branży, klienci i dostawcy, mogą zadecydować wspólnie o skróceniu maksymalnego terminu płatności ustalonego w poprzednim ustępie. Mogą oni również uzgodnić, iż data otrzymania towarów lub wykonania usługi będzie stanowić początek biegu tego terminu. Porozumienia mające to na celu są zawarte przez ich organizacje zawodowe. Dekret może rozszerzyć nowy termin płatności na wszystkich operatorów danej branży, lub, jeżeli zaistnieje taka sytuacja, zatwierdzić nowy sposób obliczania terminów i rozszerzyć go na tych samych operatorów.
Bez uszczerbku dla poprzedzających przepisów, dla transportu drogowego towarów, dla najmu pojazdów z kierowcą lub bez kierowcy, dla spedycji oraz dla działalności polegającej na zapewnieniu ciągłości transportu, dla agentów morskich i lotniczych, dla pośredników transportu towarów i dla pośredników celnych ustalone terminy płatności nie mogą w żadnym wypadku przekraczać 30 dni od daty wystawienia faktury.
Warunki płatności muszą obowiązkowo zawierać warunki zastosowania i stopę procentową kary umownej za zwłokę, wymagalnej od dnia następującego po dacie płatności figurującej na fakturze, jak również wysokość ryczałtowego odszkodowania tytułem kosztów dochodzenia wierzytelności należnego wierzycielowi w przypadku zapłaty należności po dacie wymagalności. Z zastrzeżeniem istnienia innego ustalenia, które jednak nie może przewidywać kary umownej niższej niż trzykrotność stawki odsetek ustawowych, stawka ta jest równa stawce odsetek stosowanej przez Europejski Bank Centralny dla swojej ostatniej operacji refinansowania powiększonej o 10 punktów procentowych. W takiej sytuacji stawka odsetek w pierwszym semestrze danego roku jest stawką obowiązującą 1 stycznia danego roku. Dla drugiego semestru, stawką odsetek jest stawka obowiązująca 1 lipca danego roku. Kara umowna za zwłokę jest wymagalna bez konieczności dokonania uprzedniego przypomnienia. Każdy przedsiębiorca, który pozostaje w opóźnieniu z płatnością, jest z mocy prawa dłużnikiem w stosunku do wierzyciela, z tytułu ryczałtowego odszkodowania obejmującego koszty dochodzenia wierzytelności, którego wysokość określa dekret. Jeśli poniesione koszty dochodzenia wierzytelności przekraczają wysokość odszkodowania ryczałtowego, wierzyciel może żądać odszkodowania uzupełniającego, za przedstawieniem dowodów ich poniesienia. Jednakże wierzyciel nie może domagać się tego odszkodowania jeśli otwarta procedura naprawcza, upadłości z możliwością zawarcia układu lub upadłości likwidacyjnej zabrania zapłaty wierzytelności na rzecz wierzyciela od daty jej wymagalności.
Przekazanie do wiadomości przewidziane w pierwszym ustępie jest dokonywane w dowolnej formie, zgodnej ze zwyczajami danego zawodu.
(…)
Jest zagrożone karą grzywny administracyjnej, której wysokość nie może przekroczyć 75.000 euro w przypadku osoby fizycznej oraz 375.000 euro w przypadku osoby prawnej, niezastosowanie się do terminów płatności przewidzianych w ósmym, dziewiątym i jedenastym ustępie pkt. I, niewskazanie w warunkach płatności wzmianek figurujących w pierwszym zdaniu dwunastego ustępu tego samego punktu I oraz ustalenie stopy procentowej lub warunków wymagalności kary umownej w przypadku opóźnienia w sposób niezgodny z przepisami tego samego ustępu, jak również nieprzestrzeganie sposobów obliczania terminów płatności uzgodnionych między stronami zgodnie z treścią ustępu dziewiątego pkt. I. Kara grzywny jest orzekana zgodnie z artykułem L. 465-2. Wysokość kary grzywny ulega podwojeniu w razie ponownego naruszenia niniejszego przepisu w terminie dwóch lat od dnia, w którym pierwsza decyzja dotycząca nałożenia kary stała się ostateczna.
Są zagrożone taką samą karą wszelkie klauzule i praktyki skutkujące abuzywnym opóźnieniem początku biegu terminów płatności, o których mowa w niniejszym artykule.
